Als +- 9 jarig kind moest ik geopereerd worden aan twee ingegroeide teennagels aan beide voeten. Ondanks dat de operatie niet heel spannend was, was het een erg nare operatie om dit als kind te krijgen. Ik was er erg bang voor en had mijn moeder nodig als steun. Deze steun probeerde ze stiekem aan mij te geven maar dit mocht ze niet van mijn stiefvader. Ze mocht me niet geruststellen of knuffelen of laten merken dat ze mijn angst deelde en ze moest doen alsof het allemaal niks voorstelde. Dit deed ze ook maar ik voelde aan haar dat ze wist dat het een erg vervelende operatie was want wij waren samen op de voorbereiding geweest. Ik voelde iets van medelijden aan haar kant maar ze mocht mij niet troosten of iets van liefde geven. De avond van tevoren was ik ontzettend bang geweest en heb ik korstjes op mijn hoofd kapot gekrabd. Ik werd naar bed gestuurd en moest helemaal zelf dealen met mijn angst en ik kon dit bij niemand kwijt want ik moest me niet aanstellen.
Het was zover en we gingen naar het ziekenhuis. Ik moest mezelf in een hokje omkleden, naar binnen gaan en op het operatie bed gaan liggen. Ik kan me niet meer herinneren of mijn moeder wel of niet mee naar binnen is gegaan maar ik neig van niet. Ik weet nog het gevoel van dat ik mezelf heel erg alleen voelde en erg eenzaam en doodsbang was. Ik kreeg 3 gemene spuiten in elke teen en ik mocht in een assistente haar hand knijpen en zei zei dat ik heel hard mocht knijpen en dat deed ik. Wat was ik ontzettend bang! Hierna begon de operatie maar dit was zo voorbij (ik weet nog exact het gevoel van de operatie maar daar gaat de clou van mijn verhaal niet over!)
Eenmaal naar huis moest ik in een rolstoel want beide grote tenen waren geopereerd en ik kon dus niet lopen. Ook kreeg ik blauwe slofjes aan en er werd mij verteld dat ik deze thuis meteen af moest doen i.v.m. broeien maar ik was helemaal verward en wist het allemaal niet goed. Mijn moeder was alleen met mij en hier was ze best lief voor mij. Ze kwam ook wat geschrokken over.. Ik was zo jong en toch weet ik dit allemaal nog precies.
Het was een doordeweekse dag en mijn zusje was op school. Toen we thuis kwamen zag ik dat er veel visite was. De broer van mijn stiefvader + 2 mannen uit de buurt waren binnen. De bank zat vol met bier drinkende mensen terwijl het nog in de ochtend was. De tafel stond vol met lege flesjes bier en voor hun stond natuurlijk een vol flesje. Het stonk er ontzettend naar bier en ik werd er misselijk van omdat ik immers nog niks gegeten had omdat ik nuchter moest zijn. Ik had erg veel honger gekregen maar ik durfde er niet om te vragen. Mijn moeder kreeg meteen bij binnenkomst de opdracht om bier koud te zetten vanuit de schuur in de koelkast en dit deed ze dan ook meteen i.p.v. mij aandacht te geven en boven in bed te leggen.
Ondertussen had ik veel pijn maar ik moest perse tussen deze mensen gaan zitten op de bank. Ik weet nog dat mijn moeder tegen mij moest zeggen (van mijn stiefvader) dat ik daar moest gaan zitten. Ik piepte zachtjes dat ik heel veel pijn had en dat de dokter had gezegd dat ik moest gaan liggen met mijn voeten op een kussen omhoog. Er werd me meteen toe geschreeuwd dat ik me niet moet aanstellen en mezelf moest gedragen.. Er werd door niemand gevragen hoe het met mij was en de aandacht van mijn moeder was ik ook al kwijt. Ze probeerde nog wel een balletje op te gooien van “ohhh dat viel tegen zeg” maar niemand reageerde daarop. Ik moest op de bank gaan zitten tussen deze bierdrinkende visite in. Ik zat angstvallig en doodsbang met de slofjes nog aan tussen deze aangeschoten/hard pratende mannen in. Ondertussen hield ik mijn voeten lichtjes van de grond af omdat het erg veel pijn deed om ze op de grond te zetten en er druk op kwam. Ook voelde ik me heel erg verward! De verdoving begon al uit te werken en ik vroeg aan mijn moeder of ik een pil mocht zoals de dokter ook had gezegd. Dit mocht ze niet geven van mijn stiefvader en deed ze dan ook niet! Ik was heel bang dat er iemand op mijn tenen ging staan omdat het ontzettend pijn deed en de mannen wild praatte met handen en voeten. Ik had de angst in mijn ogen en dit zag mijn stiefvader maar ik was stom ofzo!
Een tijdje verder was ik stilletjes aan het huilen en ik probeerde me niet te verroeren. Ondertussen werd door mijn stiefvader + moeder mij ook verplicht mijn voeten gewoon op de grond te zetten. Ik was zo bang en hield alle voeten van iedereen angstvallig in de gaten. Ze waren zo dicht bij de mijne!
Maar toen gebeurde het en ik denk nog steeds tot de dag van vandaag dat dit expres gebeurde!! De broer van mijn stiefvader stond op mijn tenen. Ik gilde en jankte het uit van de pijn. Een tikje ertegenaan deed al pijn maar hij stond er gewoon vol op. Ik wilde niet gillen en huilen maar dit ging geheel automatisch (een stemmetje diep in mij smeekte mijn moeder om haar hulp maar dat gebeurde natuurlijk niet en ze gaf mij geen steun). Die broer zei meteen kwaad dat ik me wel heel erg aanstelde en mijn stiefvader werd heel erg boos op mij en schreeuwde weer. Hij zei tegen mijn moeder zeg eens iets van dat aanstellen en tot mijn grote schrik zei mijn moeder (die ik dus alleen maar had als vertrouweling) dat ik mijn mond moest houden en op moest houden met aanstellen. Dit deed mij emotioneel ontzettend veel pijn en ik begreep het allemaal niet want ik was ook nog erg jong. Ondertussen liep mijn blauw slofje vol met bloed en was het verband verzadigt en bleef ik heel zachtjes huilen van de pijn. Ik kon niet stoppen met huilen omdat ik me zo hulpeloos en verdrietig voelde.
Mijn moeder zag het bloed tegen het slofje aan en keek er even onder hoe het verband eruit zag. Ik zag de schrik in haar ogen maar toch stuurde ze mij boos naar boven en zei dat ik daar maar heen moest gaan. Ondertussen gaf mijn stiefvader haar op haar kop gaf omdat ik van hem eigenlijk niet naar boven mocht. Ik hoorde nog iets van ‘ja nu heeft ze haar zin he!’. Mijn moeder had een heel erg geïrriteerd gezicht richting mij en dat gezicht vergeet ik nooit meer. Dit deed zoveel pijn! Waarom doet mijn mama zo dacht ik nog want ze weet toch hoe de operatie is gegaan. Ik kon bijna van de pijn de trap niet op en was heel bang dat mijn tenen de trap treden gingen raken en daarom ging ik achterstevoren op mijn billen naar boven. Ik weet nog gelukkig zien ze niet dat ik zo naar boven ga. Ik schrok bij het naar boven strompelen erg van het bloed.. Ik ging op mijn bed liggen en herinnerde me ineens dat de slofjes thuis uit moesten van de dokter en dit deed ik meteen. Ik kon geen dekbed op mijn voeten verdragen en ging boven op het dekbed liggen terwijl ik het hartstikke koud had. Ondertussen hoorde ik ruzie beneden en hard geschreeuw en bierflesjes rinkelen. Ik huilde zachtjes en probeerde mijn best wel harde snikken tussendoor te onderdrukken. Hierna word mijn herinnering zwart en dit lijkt een fragment uit mijn verleden zonder voor of achterkant..
Tot op de dag van vandaag (30 jaar verder) pulk ik heel onsmakelijk nog steeds stiekem in de avond op de bank de zijkanten van mijn nagels eraf en heb ik daardoor misvormde teennagels. In de zomer verberg ik dit met nepnagels eroverheen te plakken. Soms op momenten van stress pulk ik alles eraf..