Vanochtend droomde ik dat je, je leven kon geven of nemen.
Er was een grote rechthoekige kamer met overal ramen, er lag ouderwetse vloerbedekking en het was op de bovenste verdieping van een hoog gebouw. Er was geen uitweg.
In deze kamer kwam een grote lift uit. Er was een slecht persoon (soort wachter van de hel) en er was een grote zwarte hond die zich samen voort bewogen in deze ruimte. Er waren ook overal vensterbanken waar je op kon staan zodat de hond je niet kon pakken want die beet nogal hard. De grote, zwarte hond liep voor de vensterbanken rond en probeerde mensen te bijten en eraf te trekken, dan was je besmet en werd je ziel genomen…
Ik bevond me al in deze ruimte toen de droom begon. Ik weet niet goed of ik gebeten was door de hond maar ik kon wel de pijn voelen en me het voorstellen.
Er waren al meerdere personen in deze ruimte en de wachter zei —> 1 van jullie mag je leven geven voor de rest van de groep of ik neem die van jullie allemaal. 2 personen die ik van vroeger kende waren er ook en hun vonden mij niet aardig. Hun wilde absoluut niet hun leven geven voor mij maar ik wilde ook niet dood! Ze vonden dat ik dit maar moest doen want waarom zouden hun dit doen? Er waren nog meer personen van wie ik niet wist wie dit waren en die hielden zich op de achtergrond. We bleven hier een beetje over bezig en ondertussen probeerde de hond je te grijpen en het werd wel steeds gevaarlijker want de hond werd slimmer. Ineens kwam de gedachte bij mij op van dit is gewoon een hellehond en wij zijn in een andere dimensie terecht gekomen via een poort en gevangen genomen.
Er klonk een bliepje van de lift en er kwam weer een groep uit. Hun wachtte dezelfde vraag. Wel gelde het alleen maar voor de groep waarmee je uit de lift kwam en niet voor de rest die er al waren. Elke groep stond op zichzelf en moest de keuze maken want anders zou de wachter te weinig zielen hebben.
In deze groep zag ik een hele groep kinderen en mijn man. Dat vond ik erg raar want hoe in godsnaam hadden ze hem ook te pakken kunnen krijgen terwijl hij niet bij mij was? Mijn man had een fel blauw shirt aan en ging meteen in het vak staan met dat hij zijn leven ging geven. Ik vond dat zo goed en stoer van hem maar wilde niet dat hij dit ging doen natuurlijk. Hij zei tegen mij ik heb toch geen keus want kijk na deze groep kinderen? Ik aanschouwde de groep kinderen en dacht ja hij kan ook niet anders natuurlijk en ik ga me bij hem voegen en hetzelfde voor mijn groep doen. Dan maar samen dood met hem! Want als ik het niet doe dan gaat iedereen dood en ook ik zelf! Doodeng vond ik het. Ik vroeg me af zou het pijn doen? Hoe zouden we sterven? Zou het snel gaan? Hebben we er besef van? DOODSBANG!
Ondertussen weer een bliep en daar kwam weer een groepje… Tot mijn grote schrik zag ik dat ons zoontje + een aantal vriendjes de lift uit kwam. Ik schrok heeeel erg.. Mijn god dacht ik!!!
Hier stond ik dan met mijn man in het vak leven geven en ik begon terug te krabbelen want wat was dit nu?? Mijn zoon moest tenminste 1 ouder hebben om voor hem te zorgen want anders zou hij een erg rotleven gaan krijgen. Als wees zou hij in een pleeg gezin terecht komen of bij onze ouders geplaatst worden? Hij zou een rotleven krijgen? Weinig liefde? Geen bescherming?
Mijn liefde voor hem en zijn toekomst bracht mij direct aan het twijfelen!! Ik begon met mijn man te overleggen van wie blijft nu bij hem? Ik wilde niet dood maar wilde wel mijn leven geven als mijn man hem goed zou opvoeden. Mijn man zei doe even normaal want ik heb echt absoluut geen keus toch? Ik heb alleen maar kinderen bij me dus terug trekken is helemaal geen optie. Jij moet het doen schreeuwde hij een beetje in paniek! Ik had meer leeftijdsgenoten in mijn groep en ik vond oprecht dat 1 van hun met mij moest ruilen om in dit vak te gaan staan. Ik wilde het alleen als mijn man bij onze zoon kon blijven en hun samen zouden overleven.
maar niemand wilde met mij ruilen! logisch! Ik wilde eruit stappen om bij mijn zoon te zijn maar dat kon helemaal niet want heel de groep zou dood gaan (inclusief ik) en dan hadden we nog niks herwonnen. Dan kon ik beter alleen dood gaan dan iedereen toch? Maar dan had mijn zoontje geen ouders meer en was hij wees? Ik smeekte of er iemand zijn leven wilde geven maar niemand wilde dit.
Ik voelde me heel erg paniekerig worden en machteloos en ik kon helemaal niks doen nu?? Ik bedacht me dat ik helemaal niks te zeggen heb over het leven van onze zoon. Ik dacht waarom nu niet want wij zijn toch zijn ouders? Wij bepalen toch wat het beste voor hem is? De omgeving werkt niet mee? Ontzettend machteloos schrok ik vervolgens wakker…
(In deze droom had ik heel erg veel vragen! Ik weet wel waar deze droom vandaan komt. Wij als ouders hebben niks te zeggen over onze zoon en op zijn school en dat voelt ontzettend machteloos. Deze gebeurtenis is nu al 6 weken geleden maar ik ben nog steeds erg van slag! Je verwerkt dingen in je dromen en onderbewustzijn?)