Met ons gezin zijn wij op vakantie in een huisje dichtbij ons eigen huis naast een drukke autoweg. Er ontstond een soort van huisjes park maar dan erg klein en zonder veel faciliteiten midden in een woonwijk. Ik dacht nog wat een gekke plek zo dicht bij huis maar ik vond het verder wel best want het huisje was heel erg bijzonder.

In mijn fantasie vormde zich een zwembad naast het huisje met een wat vreemde vorm. Het was een reuze badkuip van zon 3 meter bij 1,5 met verschillende ondiepe en diepe gedeeltes erin en eromheen stonden bosjes struiken en aan 1 kant een hek. Achter dat hek bevond zich een stoep, een fietspad en dus de autoweg. Er kwamen kindjes die in andere huisjes zaten bij het zwembadje spelen want hun huisjes hadden dit niet vertelde ze mij. Ik vond het prima als ze het maar leuk hadden en ze hadden enorm veel plezier met de verschillende dieptes van het bad. Mijn zoontje was er ook bij en speelde heel plezierig samen met ze. In het huisje was de woonkamer ruimte een soort van koepel met heel veel glas zodat er mooi daglicht binnen kwam. In het midden van de woonkamer stond een bank met tv en een klein salon tafeltje waar je heerlijk kon zitten en tot rust kon komen. Je kon er dromerige/ rustgevende muziek afspelen en ik weet nog dat ik dacht dit lijkt wel muziek uit het heelal en het voelde heel speciaal. Er verscheen een sterren projector in het midden van de kamer met allerlei verschillende kleuren en ster figuurtjes. Je kon het glas in de woonkamer koepel verduisteren en donker maken met je gedachten en de projector richting de koepel schijnen. Er verschenen duizenden lichtjes, sterren die prachtig rond draaide door de woonkamer en ik waande me tussen vallende sterren en het was machtig mooi en rustgevend. Hier wilde ik altijd wel op vakantie dacht ik ook al was het maar om de hoek.

Daarna liep ik ineens zonder aanleiding over straat en plots liep daar een donkere mevrouw in een knal roze huis pak midden op de autoweg. Ze liep een beetje te dwalen en te kijken wat er om haar heen gebeurde. Ze had de roze capuchon van de sweater over haar hoofd getrokken maar ik zag dat ze kort haar had en behoorlijk knap was. Ze was slank en had een normaal postuur maar haar gezicht beangstigde me ondanks dat ze erg mooi was net alsof het een soort van masker was om haar ware aard te verbergen. Ze keek boos en er was iets mis met haar alsof ze in een soort psychose zat. Ze had een blik in haar ogen waaruit ik dacht hier klopt iets niet en deze mevrouw is iets heel ergs van plan. Ik kreeg een deken van onheil om me heen en werd erg bang. Ik voelde mijn hartslag heel hard slaan en hoorde een gebonk in mijn oren (ik wist dat dit mijn hart was want dit gevoel heb ik heel vaak in mijn dromen). De blik van deze vrouw klopte gewoon niet want haar pupillen waren groot en heel erg donker en haast bijna zwart (waarom mij dit opviel geen idee) en ze keek heel erg duister.

Er reden auto’s voorbij maar dat deerde mij niet want ik zag alleen maar deze vrouw in dat mega opvallende roze huis pak. Vanaf het fietspad keek ik na haar en observeerde wat ze aan het doen was zo midden op de weg tussen de rijdende auto’s. Ik zag dat ze een groot mes in haar handen had onopvallend naast haar zij en daar schrok ik van. Voorbijgangers stopte en stapten uit hun auto’s van geen kwaad bewust want de vrouw zag er in hun ogen aardig en verloren uit maar ik wist wel beter. Ze waren nieuwsgierig wat er aan de hand was en wilde haar helpen want misschien had ze hulp nodig en was ze verward (hoorde ik de auto mobilisten denken). Ik dacht nog oh mijn god ga nu terug die auto’s in en rij nu gewoon maar door er is hier niks om voor te stoppen. Ik gebaarde dat ze door moesten rijden..

maar toen veranderde mijn droom in een heel negatief vlucht gevoel. De vrouw stak een aantal mensen meerdere keren op verschillende plekken in het lichaam genadeloos neer. De neergestoken personen vielen onder het bloed op de grond een eindje bij mij vandaan. Ik dacht nog wat gek is dit allemaal en waar ben ik toch in beland? Plots waren er geen rijdende auto’s meer en ook geen mensen meer die verdwenen als sneeuw voor de zon. De neergestoken mensen die dood waren die lagen er nog wel en dat zag er erg gruwelijk uit. Ik stond nog steeds verbijsterend naar haar te kijken want ik snapte er niks van toen onze ogen elkaar ontmoette. Ik voelde haar denken “ik wil haar dood gaan maken” en ik ga haar pakken en dat gaat mij zeker lukken, zij moet dood..

Ik vluchtte zo snel als ik kon naar ons vakantiehuisje die daar een eind verderop naast de weg stond. Ik rende door een glazen schuifdeur het huis in waar mijn zoontje ook ineens was en sloot snel de glazen schuifdeur. Ik kreeg die niet op de knip en dacht laat maar snel wegwezen hier want de tijd die we nu hebben is belangrijker. Ik riep paniekerig mijn zoontje om dicht bij me te komen zitten op de grond en zei hem heel stil te zijn. Ik wilde doen alsof er niemand thuis was in het huisje. Ik dacht nog wat een fijne plek was dit huis en wat een rot plek is het nu ineens geworden. Ik wil hier weg en naar mijn eigen veilige huis!

Natuurlijk achtervolgde de vrouw mij naar het huisje. Naast de glazen deur waren nog steeds die kindjes aan het spelen bij het gekke zwembad en ik zag ze nog steeds er veel lol hebben. Ze speelde nog steeds met plezier en ik hoorde ze lachen terwijl ze speelde met het water. Mijn zoon was ineens bij me weg gegaan en ging even gamen op de 1^ste verdieping vertelde hij. Ik raakte wat in paniek dat hij niet bij me was maar tegelijkertijd dacht ik misschien is het wel veiliger voor hem voor het geval ik sterf. De vrouw zag de kindjes en dwong ze om op een rij tegen de muur van het huisje te gaan staan. Ik hoorde de vrouw weer denken “ik ga lekker in de kinderhoofdjes steken want daar hou ik zo van”. Ze pakte het bebloede mes en stak met heel veel kracht alle 3 de kindjes dwars door het voorhoofd. Ik zag het levendig voor mijn ogen gebeuren want ik kon het allemaal heel goed zien en volgen. Ze stak ze 1 voor 1 en ik hoorde het ook goed en dat vond ik zo akelig dat gekraak dwars door het hoofd heen en tijdens het steken hoorde ik een zwaard geluid wat je vaak in vechtfilms hoort. De kindjes vielen morsdood op de grond kriskras over elkaar. Het was een horror tafereel die zich op mijn netvlies afspeelde en ik kon het eigenlijk niet aanzien maar dat moest. De muur achter hun was besmeurd met bloed en ik weet nog dat ik dacht hoe kan iemand dit nou zo harteloos doen? Waar ben ik in beland? Wat is dit in godsnaam? Ik wist dat ze dit fijn en leuk vond om te doen en ik vond dat zo raar dat ik dat voelde. Ik dacht van alles tegelijk en mijn hersenen werkte op volle toeren. Ondertussen voelde ik heel erg dat ik moest vluchten..

Ondertussen zocht ik paniekerig met mijn ogen een trap in het huisje zonder me te bewegen en nog steeds gehurkt op de grond. Ik kon niet bij mijn zoontje komen want er was helemaal geen trap naar boven.. waar ik ook keek ik kon helemaal niks ontdekken. Ik was echt doodsbang en radeloos wat te doen want er mocht hem echt niks gebeuren.

Ik maakte me ook weeer druk dat de deur niet op de knip zat maar daar kon ik niks meer aan doen nu en ik wilde vooral heel stil zijn. Ik hoopte dat de vrouw het niet door zou hebben en dat wij veilig zouden zijn. Ze keek naar het slot en lachte een scheve glimlach en kwam naar binnen. Ik wist gevoelsmatig dat ze vooral mijn zoontje moest hebben want door kinderhoofdjes steken vond ze immers heerlijk en fijn maar mij wou ze ook wel gewoon dood maken. Ik rende naar de gang van het huisje wat zich in een soort van halletje bevond en gelukkig voegde mijn zoon zich snel bij me. Er verscheen een soort van trap waar hij heel snel vanaf kwam rennen met een rot gang. De voordeur bevond zich ook in dit halletje. Ik pakte hem bij de hand en vluchtte door de voordeur naar buiten. Daarna gooide ik snel de deur dicht maar dat lukte niet want de mevrouw met het mes was al vlak achter ons. Ze ving de voordeur op met haar schouder net voordat hij in het slot viel. Wij renden weg van de voordeur en voor me zag ik een stenen pad met wat struiken erlangs maar voor we echt konden vluchten schrok ik wakker..