Vannacht had ik een zeer enge droom.. Ik was op mijn werk en ineens voel ik de grond een beetje schudden. Op dat moment hecht ik er nog niet zoveel waarde want het is best wel subtiel. Het beven wordt langzaamaan steeds heftiger. Het voelt als een kortsluiting in mijn hoofd en mijn oren beginnen te suizen. Het voelt raar! Het wordt erger en erger en ik zie een aantal collega’s paniekerig op en neer rennen over de gangen. Wat ze aan het doen zijn geen idee en ik zie er geen duidelijke personen bij. Ze hebben wel iets bekends maar ik zie geen details. Ze zijn er gewoon. Het lijkt ook nacht in deze droom. Ik weet instinctief dat mijn zoon ligt te slapen op kamer 16 (de laatste kamer) en ik ren naar hem toe. Ik zie dat hij een slang in zijn keel heeft om goed te kunnen ademen. Ik verwijder de slang uit zijn keel + verwijder een infuus terwijl ik weet dat ik daar geen bevoegdheid voor heb. Ik maak me daar wel een beetje druk om maar ik denk ook nood breekt nu wet en we moeten hier wegwezen. Ondertussen gaat het dreunen van de grond door en ik voel hele rare trillingen die doordenderen in mijn hoofd. Ik til mijn zoontje uit bed en ren met hem de gang op richting de afdelingskeuken. Terwijl ik hem stevig vasthoudt en hij als een aapje op mijn ene zij hangt zoek ik een rugzak. Die vind ik maar hij is wel een beetje klein. Het is de rugzak die wij hier thuis op de kapstok hebben hangen en altijd net wat te klein is voor gebruik. In die rugzak wil ik wat kleding stoppen en eten/drinken omdat ik weet dat we moeten vluchten en de wereld nu een puinhoop is buiten het ziekenhuis. Ik weet dat we buiten moeten zien te overleven. Ik heb het gevoel dat de wereld verwoest is en de mensen alles doen om te overleven. In mijn gedachte is de wereld half gesloopt en dat is een eng idee. Ik probeer de kleine rugzak te vullen met wat kleding en ik vraag daarbij een langs rennende collega om hulp. Zei negeert mij en is met iets anders bezig en zegt nee. Ik probeer (terwijl ik mijn zoon nog steeds til op mijn heup) om de tas slim in te richten. Ik bereken snel in mijn hoofd dat we minimaal rond de 1200 calorieën per dag nodig hebben en 1 liter water om te overleven. Ik herinner me in mijn droom dat ik ooit ergens iets gelezen heb over voeding bij een ramp. Je moet jezelf 3 dagen kunnen voorzien van eten en drinken. Met de kleine rugzak en een zoon die ik moet dragen lukt dit natuurlijk niet. Ik besluit om de rugzak te vullen met heel veel flesjes drinkvoeding want dat is eten en voeding in 1. Ik neem de kleinste flesjes van 125cc want ik weet dat die het minste wegen maar de meeste energie leveren. Ik bedenk dat ik er minimaal 30 nodig heb. Dit gaat me niet lukken dus wat lukt dat lukt. Het extra water drinken moeten we onderweg maar iets op vinden want dat krijg ik niet mee. Het vullen van de tas verdwijnt na de achtergrond en plots begint het ziekenhuis op en neer te wiegen. Best wel heftig op en neer! Ik herinner me weer ooit iets gelezen te hebben over grote flat gebouwen en dat die altijd met de wind mee bewegen. Maar niet zo heftig toch en dit gaat toch knakken en breken? Ik besef me dat we ons op de 5de verdieping bevinden (In het echt is dit niet zo en bevinden we ons op de 1ste verdieping). Ik ben bang dat we omvallen en in puin vallen. Ik denk nog in mijn achterhoofd wat ontzettend raar met die verdiepingen dat kan toch niet? Hoe kunnen we nu ineens op de 5de verdieping zijn? Buiten hoor ik onheilspellende geluiden en het waait en onweert. Er waaien grote takken langs en buiten gaat de wereld naar de klote.

Op mijn werk hebben we stangen langs de muren en daar moet ik me aan vast houden om niet te vallen. Het dreunt nog steeds heel raar door in mijn hoofd en het lijkt op een andere frequentie te trillen. Ik lijk dit te voelen in mijn hersenen. Ik merk dat het helpt als ik mijn voeten van de vloer hou en doe dit ook. Een collega waarbij ik nu de persoon zie en wie het werkelijk is die doet dit ook! Ze is naast mij en kijkt mij aan. Met een soort van knikje wenst ze mij succes en probeert zichzelf te redden. Van de rest van de personen in mijn dromen zie ik geen gezicht van maar van haar nu wel. Zei is een persoon die ook heel veel droomt en ook raar en maakt ook van alles mee. Hier hebben we het samen weleens over. Nu voel ik plots de schommelingen minder en ik denk ” kan ik dit met mijn gedachten besturen of lijkt dit nu maar zo”? Er heerst even een stilte buiten en de trillingen stoppen. Ik voel een kracht opbouwen buiten wat de genadeklap gaat zijn voor alles. Het bouwt zich steeds verder op en het is helemaal donker en duister buiten als ik door het raam kijk. Doodse stilte.. Ik voel en weet dat we dood gaan en dat er geen weg terug is. We gaan dood en dat voel ik aan aan elke vezel in mijn lichaam. Ik vraag me nog wel af hoe het zal voelen? Ga ik veel pijn voelen? Ga ik lichaamsdelen missen? Hoe bloederig wordt dit? Ik wil niet dat mijn zoontje pijn voelt en dood gaat! Ik wil niet dat we het half overleven en in stukken onder de puin liggen. Ik hoop heel erg dat we gewoon snel dood gaan en er niet al te veel van gaan merken. Er bevinden zich veel vragen in mijn hoofd. Ik droom maar mijn gedachte werken op volle toeren en zijn van alles aan het bedenken. Dan schrik ik wakker… Ik durf een uur niet meer te gaan slapen omdat het zo akelig voelde allemaal !!